Dungeons & Dragons - sessie 2 Nov 2014 - Part 1

... Draco pakte de kroon van het hoofd van het skelet en las in archaisch dwergs: "This too shall pass". (Ook dit zal vergaan). Een merkwaardige tekst, maar tot zover het minst merkwaardige wat we de afgelopen uren hebben meegemaakt. 

 

Snap out of it

Met Erik ging het inmiddels heel wat beter, de stervende dwergen waren uit zijn gedachten verdwenen en hadden plaats gemaakt voor gesnik. Terwijl Draco, Gaucelm en ik ons rond de kroon begaven en ons verwonderden over te tekst en ik met name over de mogelijke historische waarde van het artefact, zocht Erik de muur af naar waar het gesnik vandaan on komen. Hij vond niets anders dan een muntje. Draco wist van de gebruiken van de dwergen dat zo'n muntje vaak onder de tong van een dode dwerg werd gelegd als deze begraven werd. In ons geval echter, viel het muntje gewoon door het skelet heen en hield het gesnik niet op.

Gaucelm stelde voor om de kroon op te zetten. Dat leek mij niet zo'n goed idee, veel nobeler zou zijn geweest als hij zelf had voorgesteld de kroon op te zetten. Maar dat was duidelijk niet het plan. Martin echter zag er totaal geen kwaad in en bood zich vrijwillig aan om de kroon op te zetten. Aangezien hij al eerder gek was geworden twijfelden we.

Inmiddels had Erik ontdekt dat het gesnik van net voor de kroon vandaan kwam en wilde gaan praten met de snikkende entiteit. Op wonderlijke wijze zorgde Gaucelm ervoor dat Erik dwergs kon praten en verstaan (en dat zonder jaren studie!). Waarna we Erik aan de leegte hoorden vragen of hij iets voor de snikkende entiteit kon doen, er kwam geen antwoord. Wat restte was Martin de kroon te laten opzetten.

De omgeving veranderde: we stonden opeens met onze laarzen in de koude blubber te kijken naar een snikkende grijze dwerg op een eiland omgeven met kaarsen in de blubberpoel van een ondergrondse grot. Langs de randen van de grot hingen huiden te drogen. Erik was al een keer in deze grot gevallen en was gered door Draco. Zij wisten ons te vertellen dat we terug waren in de gewone wereld. Misschien moet ik me eens wat minder voorzichtig opstellen en geloven wat Gaucelm zegt, ookal hebben we gezworen hem nooit meer op zijn woord te geloven.

Eén voor allen, allen voor één

Martin bleef staan en de rest liep naar de dwerg toe waarbij Gaucelm, Draco en ik probeerden te ontfutselen wat het probleem was. Behalve het hoongelag van een totaal depressieve kwam er niet veel uit. Dit was totdat hij Martin's amulet zag; het snikken maakte plaats voor een woest gebrul en geblaas en een dwergs woord: "DRAAK!". Gaucelm gebood Martin het amulet weg te stoppen. Martin stopte meteen het amulet weg.

Het leek alsof de dwerg Martin ging verscheuren. Draco, Bartelomeus, Gaucelm en ik probeerden de dwerg te grijpen. Niemand behalve Gaucelm was snel genoeg om de dwerg te stoppen. Martin zag dit alles aan en zag het nut er niet van in. Behendig en stil legde hij een geel-groen gevederde pijl op zijn boog, richtte en schoot de dwerg in zijn borst. Deze dommelde weg in een diepe slaap. Hoewel effectief, schoot ik toch een boze blik zijn kant op. 

Met moeite kon ik de pijl verwijderen, de punt brak af en moest ik met behulp van wat gereedschap uit de wond pulken. Hierna kon ik de wond hechten en helpen helen (l.o.h.). Na een tijdje werd de dwerg wakker. Inmiddels was het duidelijk dat we het woord "draak" maar beter konden vermijden. Bartelomeus had voor de zekerheid de dwerg met handboeien aan zichzelf vast geketend. Erik bood de dwerg zijn persoonlijke drankfles aan. Een uitstekend gebaar, de dwerg klokte de hele inhoud naar binnen en keek ons veel vriendelijker aan. Naar goed gebruik bij de dwergen is men te gast als men de gastheer drank aanbied. Er viel nu beter met hem te praten.

Brace yourselves

Hoewel we niet totaal zeker hadden gemaakt dat er geen derde partij in de grot was die ons kon aanvallen, voerden we toch ons oorspronkelijke plan uit. We boden de dwerg aan de draak te helpen verslaan. Dit bracht hem in een handelende houding en hij wees op een zwaard een harnas aan de overkant van de grot. Terwijl dit door Draco gehaald werd smeerde hij de wond in met een of ander smerig goedje. Het zal wel helpen tegen de pijn, maar ik betwijfel of het enig goed doet. Bartelomeus zat inmiddels nog vastgeketend aan de dwerg. Ik moest hem laten zweren niemand aan te vallen. Na enkele pogingen lukte  dat en maakte Bartolomeus zichzelf  en de dwerg los.

Draco keerde terug met een prachtig zwaard, een dat toebehoord aan een koning aan de kroon in de pommel te zien. We vermoedden natuurlijk al zoiets, maar naar bevestiging keek ik de dwerg toch met iets meer mededogen aan. Er moet hier zich iets verschrikkelijks hebben afgespeeld als hij de enige is die nog over is. Het harnas had hier en daar plekken die zo te zien waren weggevreten door zuur. Draco had ook nog een harnas bemachtigd wat niet meer te redden was. Hij volgde geintrigeerd de patronen van het overgeblevene met zijn vingers, en vroeg de dwergenkoning of hij het gehavende harnas mocht meenemen. De dwerg gebaarde dat hij het niet meer nodig had.

De dwergenkoning zijn actieve houding was natuurlijk een hele verbetering, maar we waren uitgeput van onze avonturen in de mysterieuze "lege ruimte". Eridis bevond zich nog steeds een verdieping hoger in de grot, en ik besloot dat hij het nog wel enkele uren zou uithouden. Iedereen zorgde ervoor dat hij een goed plekje had om een goed aantal uren rusten en ook ik trok me terug. Het harnas moest geinspecteerd, het zwaard geslepen en ik stond stil bij mijn familie, mijn orde en het onrecht wat zich hier afgespeeld had. Daarna volgden nog wat fysieke oefeningen en de eerste wacht. De dwerg had blijkbaar geen slaap nodig, hij bleef de hele rustperiode ongeduldig wakker.

Toen we allemaal voldoende uitgerust waren klommen we via uitgehakte sporten in de rotswand omhoog, de draak tegemoet. We kozen allen een tactische positie en ik kon eindelijk Eridis weer zien, hij snoof begrijpend in mijn handschoen en ik maakte wat voedsel los uit zijn zadeltassen waar Eridis tevreden op begon te kauwen.